Долго думала, быть или не быть этому стихотворению, и всё-таки решила - БЫТЬ!

Вакол - сусвет, надзеяй поўны.

Як сонца, лёс твой зіхаціць.

Чаго ж тады душа баліць?

На сэрцы - часу пыл чароўны... 

Ты адчуваешь стогн людзей,

Яны знікаюць ў хвалях ада.

А вось Нянавісць толькі рада,

Бо ёй па сэрцу смерць надзей.

Ці можа хлопчык вінаваты,

Што бацька верыў ў новы дзень?

Але над дахам - чорны цень,

Няма ў хаце болей таты.

Праз дзесяць год спытае вас, 

Юнак, што вырас на падманках,

Чаму, не ззяе сонца ўранку,

Нашто складаем мары ў банку,

Каб працаваць, забыўшы час?

А ты, мацнейшы з ўсіх князёў,

Што мары, нібы дровы, паліш,

Адчуеш горыч тых пажарышч,

І больш не знойдзеш гучных слоў...

(Посвящается событиям наших дней)